Anoniem (vrouw, 50 jaar)
12 april 2016 – Anoniem, vrouw, 50 jaar
“Ik ben opgegroeid in een reformatorisch ‘voorbeeldgezin’. Zo leek het althans. Iedere zondag gingen we twee keer naar de kerk. In de kerk zat ik keurig rechtop, met een mooie jurk aan en een hoed op. Thuis was het een hele andere wereld. Niemand scheen hiervan iets te merken. Voor de buitenwereld was het bij ons thuis perfect.
De psychologische onderdrukking van mijn vader heeft zijn leven lang geduurd. Ik kon nooit iets goed doen. Vaak was hij aan het schreeuwen tegen me over alles wat ik verkeerd deed.
Toen wij een keer op vakantie waren, wilde hij een blootfoto van me maken. Ik voelde me enorm bang. Ik vroeg of hij het alsjeblieft niet wilde doen en hield zoveel mogelijk mijn kleding voor me. Maar hij wilde per se een foto maken. Ik kon geen kant op. Hij zei: “Je ziet toch niets op de foto”. Later zag ik de foto liggen en gelukkig zag je inderdaad alleen een stukje bloot van mijn heup en benen. Daarover voelde ik me opgelucht.
Hij heeft mij weleens dicht tegen zich aan gehouden terwijl ik al borsten had, en slaakte een kreetje. We hadden allebei onze kleren aan, maar het voelde voor mij erg ongepast. Als kind durfde ik nooit op zijn schoot te zitten. Waarom ik dat niet durfde, weet ik nog steeds niet goed.
Toen ik een jaar of 18 was, zei pa ineens: “Waarom heb jij nog geen vriendje?”. In die tijd dacht ik dat alle mannen als mijn vader waren. Dus ik hoefde geen verkering.
Ook na mijn trouwen stopte de psychologische onderdrukking van mijn vader niet. Als ik hem aan de telefoon had, bleef hij tegen me schreeuwen over alles wat ik niet goed deed. Ik was niet getrouwd met een jongen van de kerk, we kwamen te weinig op bezoek, eigenlijk was alles verkeerd.
Dit schreeuwen deed hij zelfs nog toen hij terminaal was. Ik heb me weleens afgevraagd waar hij de energie vandaan kon halen om zich zo te gedragen.
Vanaf mijn 19e heb ik veel hulp gehad om alles te verwerken en aan te kunnen. Door EMDR therapie konden de ergste herinneringen verwerkt worden. Maar een figuurlijk rugzakje zal ik altijd met me mee dragen. Ik schrik bijvoorbeeld nog altijd ontzettend wanneer ineens iemand achter me staat of achter me langs loopt.
Met mijn grote, reformatorische familie heb ik helaas bijna geen contact meer. Zij geloven niet wat er vroeger in ons gezin gespeeld heeft. Het lijkt wel of ze het niet willen zien. Daartegenover staat dat ik nu rust heb gevonden en gelukkig ben.
Ondanks de last van de herinneringen die nooit helemaal zullen verdwijnen.
Ik hoop dat ik door het delen van mijn ervaringen anderen kan helpen om naar buiten te treden met hun geheim. De reformatorische wereld is een gesloten omgeving waarin het moeilijk is om hulp te gaan zoeken. Vaak gaan de verkeerde dingen die gebeuren over van generatie op generatie. Maar spreken én hulp zoeken is enorm belangrijk. Dat weet ik uit eigen ervaring.”
De foto is gefingeerd.
Doorpraten over het verhaal van deze vrouw?
© Reformatorisch Meldpunt, 2016
Alle rechten voorbehouden. Zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het Reformatorisch Meldpunt is het niet toegestaan de inhoud van bovenstaand artikel te verveelvoudigen, op te slaan in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar te maken.