Hieronder schrijft Lisa haar verhaal over seksueel misbruik door haar vader en de zwangerschap die daarop volgde.

12 april 2024 – Lisa

„Ik ben reformatorisch opgevoed en kom uit een groot gezin. Mijn vader is predikant. Ik ben de op één na jongste en was altijd de rebel van de familie. Mijn broers en zussen hoefden maar een opdracht te krijgen om te helpen in de keuken en dan deden ze dat. Ik zei ook weleens nee. Mijn vader kreeg niet echt grip op mij.

Vanaf mijn dertiende begon mijn vader me seksueel te misbruiken. Mijn moeder was hiervan op de hoogte en zorgde ervoor dat hij zijn gang kon gaan op de kamer waar ik met mijn zusje sliep.

Op mijn zeventiende raakte ik zwanger van mijn vader. Toen de zwangerschap zichtbaar werd, stond mijn tas in de gang klaar. Ik kwam uit school thuis en mijn ouders lieten me weten dat ik kon vertrekken. „Je bent een vies en zondig kind”, riep mijn moeder.

Ik had geen idee waar ik naartoe kon gaan. Behalve mijn tasje had ik niks: geen geld, geen eten, geen plek om te slapen. Uit pure wanhoop ben ik naar een juf van school gegaan. Ik mocht bij haar op de logeer­kamer slapen en daar vertelde ik voor het eerst de leugen dat ik zwanger was van een jongen die ik verder niet kende en die ik ook nooit meer sprak.

Maar daar klopte niks van. Ik praatte nooit met jongens, en had geen enkele interesse in ze. Over het misbruik durfde ik niet te vertellen. Ik zei dat ik voor de zwangerschap wilde gaan en dat dit thuis niet werd geaccepteerd.

Ik heb een keer het initiatief genomen om mijn moeder te bellen, toen mijn vader niet thuis was. Ze was kwaad op me en liet weten dat ze zich moest verantwoorden in de gemeente over waarom ik niet meer naar de kerk ging. Dat vond ze lastig. Het was allemaal mijn schuld. Jij hebt ons gezin kapotgemaakt, zei ze. Dat vond ik heel zwaar om te horen.

Mijn bevalling naderde en ik wist niet goed wat ik moest doen. Ik twijfelde of ik zelf voor mijn kind kon zorgen. Ik had geen vaste plek om te wonen. Ook wist ik niet wat ik voor mijn kind zou voelen.

De juf bij wie ik verbleef, wees me op Stichting Beschermde Wieg. Op een anonieme plek praatte ik met iemand. Ik vond het heel spannend om alles te vertellen, omdat ik altijd heb gehoord dat het mijn schuld was dat ik het gezin kapot heb gemaakt. Maar ik voelde geen enkel oordeel tijdens het gesprek. De vrouw luisterde naar me en geloofde mij. Dat heeft me zo goed gedaan. Eindelijk kreeg ik hulp.

Mijn zoon werd vlak voor mijn achttiende verjaardag geboren. Ik zie hem los van de afschuwelijke voorgeschiedenis. Hij kan er niets aan doen en ik wil hem een veilig en geborgen leven geven. Ik ben nog steeds gelovig, maar ik ga niet meer naar een reformatorische kerk. Ik ben niet boos op God, wel op mijn vader.

Ik heb nog wel contact gezocht met mijn ouders, omdat ik denk ik op erkenning hoopte. Het enige wat ik kreeg waren boze blikken. Niemand in de familie gelooft mij. Mijn vader heeft een paar maanden alimentatie betaald en daarna stopte het. Maar ik ga me daar niet meer boos om maken. Ik werk zelf voor mijn geld.

Inmiddels gaat het goed met me. Uiteindelijk heb ik het idee dat alles mijn schuld was, kunnen loslaten.

Al blijft het soms moeilijk. Ondanks alles mis ik mijn familie. Ik dacht dat ik dit gevoel kon uitzetten, maar het zit nog diep in mij. Soms voel ik me weer dat kleine meisje en mis ik zelfs alle lelijke woorden. Onlangs heb ik mijn familie op zondag in de kerk opgezocht om ze van een afstand even te zien. Ze zaten daar allemaal voorin, en ik achterin. Ik voelde me leeg, want ik hoor er niet meer bij.”

Lisa heet in werkelijkheid anders. Haar gegevens zijn bij bekend bij Stichting Beschermde Wieg. Dit verhaal is overgenomen met toestemming van het Reformatorisch Dagblad.

© Reformatorisch Dagblad, 2024
Alle rechten voorbehouden. Zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het Reformatorisch Dagblad is het niet toegestaan de inhoud van bovenstaand artikel te verveelvoudigen, op te slaan in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar te maken.