Een vrouw met een misbruikverleden, vertelt hoe zij omging met haar zwangerschap:

“Zwanger zijn, het leek mij heel bijzonder. Het idee dat er een kindje in mij zou groeien, gemaakt door God, de Schepper van het leven. Dat geeft verwondering! Tegelijkertijd kwamen er veel vragen in mij op: hoe zou ik me dan voelen? Is er niets beschadigd waardoor ik niet zwanger kan worden? Zou ik kunnen genieten van zwanger zijn? Hoe zou er gereageerd worden door anderen? Wat vinden andere mensen ervan? Zou ik een goede moeder kunnen zijn? Wat als ik terug moet denken aan de momenten dat ik misbruikt werd? Durf ik tegenover een verloskundige aan te geven wat ik nodig heb als ik met mijn verleden zit? Allerlei vragen die door mijn hoofd gingen na ons trouwen. Kinderen krijgen leek mij ontzettend mooi, ik ben dol op kinderen en geniet ervan. Ik verlangde ernaar om kinderen te krijgen, maar was ook bang en onzeker.

De eerste fase van de zwangerschap

Ineens was het zover. Twee streepjes op de test! Wow, het was dus toch gelukt. Zwanger! Zou alles goed zijn? Al snel kwamen er kwaaltjes als misselijkheid en vermoeidheid. Het gaf bevestiging dat er iets in mij bezig was: hormonen. Ik was ontzettend blij dat ik zwanger was maar vond het spannend dat ik een aantal weken moest wachten voordat ik naar de verloskundige kon. Natuurlijk wilde ik weten of het allemaal goed was. Klopte het allemaal, was het kindje gezond? Na mijn aanmelding bij de verloskundige werd aangegeven dat de eerste echo inwendig was om te kijken of alles goed zat. Als ik dat niet wilde moest ik nog drie weken wachten tot de termijn-echo. Dat vond ik te lang duren, ik wilde zo graag weten of het goed ging met ons kindje! Ik zei niets en knikte alleen maar ‘ja’ dat ik de inwendige echo wilde. Het voelde dubbel. Ik wilde graag weten of het kindje goed ontwikkelde, maar vond het een naar idee om een inwendige echo te krijgen. Het idee van een apparaat wat naar binnen zou gaan benauwde mij. Ik vroeg me af of het pijn zou doen, of ik aan het verleden zou moeten denken en hoe ik zou reageren. Tot de eerste afspraak bij de verloskundige hield ik dit gevoel. Mijn man ging mee, dit gaf me een stukje veiligheid. Toen we aankwamen gaf de verloskundige aan dat ze het eerst uitwendig wilde proberen, wat een opluchting! Ik dacht: God heeft mijn gebed verhoord! Al snel zag de verloskundige dat de baby zich goed ontwikkelde.

Naar de verloskundige

Een week later hadden we een intakegesprek bij de verloskundige. Samen met mijn man ging ik daarheen. Ik vond het spannend wat er gevraagd zou worden, maar besloot: ik ga open en eerlijk zijn, dat is belangrijk. Toen de vraag kwam of ik dingen had meegemaakt die mogelijk problemen zouden geven tijdens de zwangerschap, hoefde ik niet lang na te denken. Ik vertelde dat ik in het verleden seksueel misbruikt ben en dat ik het best spannend vond om zwanger te zijn. De vragen die ik van tevoren al had legde ik bij haar neer. De verloskundige toonde veel begrip, ze zei dat ik het aan moest geven als er dingen waren die ik lastig vond. 

Mooi en spannend nieuws

Daar kwam het moment dat onze omgeving mocht weten dat we in verwachting waren! Bij het vertellen waren veel mensen blij voor ons. Bij goede vrienden vertelde ik soms ook over mijn zorgen, zij gaven daar ruimte voor en er was veel begrip. Ze stimuleerden mij om open te zijn en boden een luisterend oor. Ik merkte hierin dat de therapie die ik vanwege mijn misbruik gehad heb me hielp om open en eerlijk te zijn. Ik was ontzettend blij met de mensen die durfden te vragen hoe ik mijn zwangerschap ervaarde terwijl ze wisten van mijn verleden.

Tot ik ruim 28 weken zwanger was voelde ik me heel goed. Ik genoot van de zwangerschap, het getrappel in mijn buik. Het was nog ‘alleen van mij’, toen kwam ook de gedachte: wil ik dat iedereen straks ons kindje aanraakt? Ik werd ineens bang dat mijn kindje hetzelfde zou overkomen als ik. Het idee van een oppas die voor mijn kindje zou zorgen terwijl ik er niet bij was stopte ik het liefste weg. Zelfs toen moest ik al wennen aan het idee om mijn kindje in vertrouwen uit handen te geven.

Emoties en zorgen

Tijdens mijn zwangerschap had ik veel last van onzekerheid. Ik vroeg me af of alles nog wel goed zat, maakte me zorgen over de toekomst en de mening van andere mensen. Opmerkingen van anderen kwamen af en toe harder binnen dan ze bedoeld waren en mijn verleden ging een grotere rol spelen in mijn gedachten. Ik was bang voor de bevalling. Ondanks al die angst en onzekerheid was er gelukkig altijd de zekerheid dat ik ermee bij God terecht kon. Ik vertrouwde erop dat Hij die mij overal doorheen gedragen had me ook hier doorheen zou helpen. Ik deelde mijn vragen en angsten met Hem die meer geleden heeft dan ik ooit lijden zal. Ondanks alles keken mijn man er ik er samen naar uit om ons kindje in onze armen te sluiten. We baden dat de blijdschap mocht blijven overheersen zonder dat we de onzekerheid en het verdriet weg zouden drukken.”

Misschien herken je jezelf in het verhaal wat je gelezen hebt. De vrouw die dit met ons deelde moedigt je aan om te delen met anderen wat je voelt, te accepteren dat je vragen en angsten hebt, maar vooral om het in gebed te brengen. Wanneer je dit leest en behoefte hebt aan een gesprek, maak dan gebruik van onze (anonieme) chatmogelijkheden.

De foto’s bij dit artikel zijn gefingeerd. 

© Reformatorisch Meldpunt, 2020
Alle rechten voorbehouden. Zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het Reformatorisch Meldpunt is het niet toegestaan de inhoud van bovenstaand artikel te verveelvoudigen, op te slaan in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar te maken.